„ŻEGNAJ KRÓLOWO” – „Les Adieux à la reine”

 

 

Jakiś czas temu wciągnął mnie opis tego filmu, z resztą lubię oglądać filmy historyczne, kostiumowe. Dlatego się na tytuł „czaiłem” z czasem, by obejrzeć i wchłonąć kolejną dawkę historii. Czy ja tą dawkę jaką oczekiwałem otrzymałem? Niestety nie, lekko się przeliczyłem. Do końca już sam nie wiem o czym reżyser Benoît Jacquot  chciał zrobić swój film. O rewolucji francuskiej? O Królowej Marii Antoninie? O Dworze Królewskim? …. mógłbym tak zadawać sobie pytanie. Wiele wątków i tak naprawdę film mi się rozmył, tylko dlatego że nie miałem wątku przewodniego. Tak naprawdę każdy mógł być tym wątkiem. Począwszy od rewolucji po miłostki lesbijskie królowej. Tak naprawdę, jak dla mnie był to film o dziewczynie na służbie u Królowej.  Lektorka, która ma kontakt ze swoją Panią i jest w nią zapatrzona. Historia dziewczyny, której świat się wali na głowę w momencie ataku na bastylię – co mam dalej ze sobą zrobić? Co ze mną będzie? Taką drogę przybrałem podczas tego oglądania, taki przewodni temat jak dla mnie. Cała reszta była tylko dodatkiem.

Sam opis filmu może wydać się intrygujący … Jest rok 1789. Na kilka dni przed wybuchem Rewolucji Wersal pławi się w luksusie i żyje w nieświadomości rozruchów, które wstrząsnęły ulicami Paryża. Dopiero na wieść o szturmie Bastylii pałac opuszczają królewscy słudzy. Wyjątkiem jest Sidonie Laborde. Jej przywiązanie i podziw dla Marii Antoniny, a także pragnienie pokonania innych konkurentek do względów kapryśnej monarchini, zagłuszają w młodej kobiecie wszelkie obawy przed nadchodzącą katastrofą. Chcąc uratować życie ukochanej królowej, która stara się zatrzeć wszelkie ślady po swoich burzliwych romansach, Sidonie nie cofnie się nawet przed wykonaniem wielce ryzykownej misji.

Po tym opisie wyobraziłem sobie coś zrobionego z rozmachem. Ogólnie rzecz biorąc, zawsze oczekuje od tego typu filmów rozmachu – trudno i darmo. Takie były wtedy czasy i takie chciałbym oglądać. Do tego filmu trzeba się nastawić, iż jest on tylko o wybranej części historii. Tak naprawdę myślę, że to przede wszystkim próba ukazania kulis wersalskiego dworu w trakcie francuskiej rewolucji. Obserwujemy infantylny świat mieszkańców tego miejsca. Król, który chowa się po kątach, Królowa żyjąca w swoim świecie fantazji erotycznych i zwykła służba totalnie zdezorientowana. Jest wszystko w tym filmie, a z drugiej strony wszystkiego za mało. Starałem się wytrzymać do końca tej opowieści by zobaczyć zakończenie. Zabrakło mi tego konkretnego punktu zaczepienia, który mnie zaciekawi i pociągnie za sobą. Dla mnie często wiało nudą niestety.

Odebrałem ten obraz  „Żegnaj Królowo” jako  kiepską, kostiumową operę mydlaną. Niestety nawet kreacje aktorskie nie wybijają się na tle tego tytułu. Miałem wrażenie, jakby każdy chciał odbębnić swoja rolę. Diane Kruger, Léa Seydoux, Virginie Ledoyen  nic nie wniosły do oglądanej historii. Każdy ma inną wrażliwość, każdy oczekuje czegoś innego. Przypuszczam, że znajdą się fani tego filmu i Oni będą zadowoleni. Ja swój czas straciłem, ale cóż i tak musi się dziać. Wyrabiamy sobie swoje zdanie na temat danego filmu tylko wtedy, gdy go zobaczymy.